Friðurinn selur .... en hver vill kaupa ???

Í gær fór ég á hörku þungarokkstónleika. Á klakann var mættur Dave Mustaine og félagar í Megadeth, en sú fornfræga sveit er án efa með betri þungarokkssveitum sem uppi hafa verið. Fyrir þá sem ekki vita hóf Dave ferill sinn í ekki ómerkilegri sveit en Metallica, en þar spilaði hann á sóló gítar og átti með þeim stóran þátt í að skapa upphafið af "thrash/speed" þungarokkssenunni í Bandaríkjunum. En eftir tvö ár í bandinu ákváðu þeir James og Lars að reka Dave þar sem þeir voru orðnir þreyttir á drykkju -og dópveseninu í honum og vildu sjálfir ráða öllu í bandinu, eitthvað sem ekki var hægt með Dave innanborðs. Öskuillur Dave tók sig þá til við að stofna nýtt band sem myndi spila betra þungarokk en Metallica, meiri hraði, meiri tækni, flottari sóló og meiri melódíur. Og þetta tókst honum, þótt Metallica sé vinsælli og hafi á sínum ferli gert frábærar plötur þá eru Megadeth bara betri, hæfileikaríkari hljóðfæraleikarar og fyrir hverja Metallica plötu er hægt að finna plötu með Megadeth sem er jafngóð, ef ekki betri ! Eins og með Metallica eru gullaldarár Megadeth níundi áratugurinn og gáfu þeir þá út þó nokkrar stórgóðar plötur. En eftir hina frábæru Countdown To Extinction frá 1992 fóru hluturnir að fara niður á við, alveg eins og hjá Metallica. En ólíkt Metallica tókst Megadeth að komast aftur á réttan kjöl í fyrra með hinni stórgóðu plötu System has Failed, en Metallica gáfu út hina ömurlegu St. Anger (vond plata).
Til að fylgja henni eftir var haldið í túr, sem átti að vera lokatúr Megadeth og seinustu tónleikarnir hér á Íslandi. En þar sem plötunni hefur verið það vel tekið og áhugi Megadeth aldrei verið meiri í áratug hefur Dave hætt við þau áform að leggja Megadeth á hilluna, þó það hefði verið ansi töff ef sveitinn hefði endað ferilinn hér ! Fyrstir á svið voru Drýsill með engan annan en Eirík Haukson, þungarokksafa Íslands í fararbroddi. Eiríkur hélt uppi góðu stuði og tókst eins og honum er einum lagið að vera á sama tíma rosalega töff og rosalega hallærislegur, en við hverju öðru má búast við frá manni sem bæði hefur verið líkt við Bruce Dickinson (söngvari Iron Maiden) í sönggæðum, en hefur líka tekið þátt í júróvisíon, tvisvar !!
Svo stigu á svið Megadeth og hátt í þúsund dyggir aðdáendur létu í ljós ánægju sína. Dave virtist pínu fúll í byrjun, sagðist vera meira fyrir að spila en tala og myndi bara koma til með spila stanslaust í tvo tíma. En eftir nokkur lög var komin rífandi stemning, allir kunnu öll lögin sem voru spiluð og salurinn söng með af fullum hálsi, þeytti flösu, "surfaði" yfir skarann og almennt skemmti sér. Dave fór að taka ánægju sína og tónleikarnir urðu bara enn betri, hann spjallaði við skarann þó nokkrum sinnum milli laga, og lofaði að koma aftur. Dave er sniðugur og í stað þess að láta klappa bandið upp spilaði hann bara fleiri lög og tilkynnti svo eins og vanalega Holy Wars sem lokalag. Þá ætlaði allt um koll að keyra og Nasa breyttist í einn stóran mosh pit og öll sú orka sem eftir var í líkamanum var brúkuð í að hoppa, skoppa, syngja og þeyta flösu. Eftir tvo tíma af Megadeth kom maður svo út í þægilega svalt loftið sáttur og glaður, þakinn svita og hárum. Eini bömmerinn var að bolirnir sem voru til sölu á tónleikunum voru ekkert flottir, en ég redda því eflaust seinna. Finn mér flottan bol sem kemur til með að minna mig á það frábæra kvöld þegar ég sá Megadeth. Og þegar barnabörnin spyrja mig eftir nokkra áratugi, "afi, hvar varst þú þegar Megadeth komu til Íslands" þá get stoltur sagt: "lömbin mín, ég var þar .... ég var þar (sniff)"

Musteri hundsins

Allir þeir sem hafa ekki búið í helli síðustu 15 ár eða svo hafa heyrt um Seattle grunge senuna og tónlistina sem þaðan kom til að bjarga okkur frá 80´s L.A. glamrokkinu. Senan hefst um miðjan níunda áratuginn með hljómsveitunum Green River, Soundgarden og Melvins. Nafnið dregur hún frá því að öll böndin notuðu mikið distortion og fuzz pedulum til að bjaga gítarhljóminn og fá skítugan eða "gruggaðan" hljóm og þannig reyna að brúa bilið milli fyrstu þungarokkaranna, Black Sabbath og Led Zeppelinn, og 80´s pönkhljómsveita eins og Black Flag og MC5. Green River lifði ekki út áratuginn og klofnaði í tvær sveitir, Mudhoney og Mother Love Bone, en Mother Love Bone endist ekki lengi heldur. Söngvari hennar, Andrew Wood, tók rokkstjörnudrauminn full alvarlega og fannst dauður af of stórum skammti af heróíni árið 1990. Við það lagðist sveitin niður en stofnendur hennar, þeir Stone Gossard og Jeff Ament úr Green River, ákveða að halda ótrauðir áfram og byrja að safna mannskap í nýtt band, Pearl Jam. En áður Pearl Jam yrði sett á fullt vildu þeir gera plötu til að heiðra minningu Wood og leituðu því til Chris Cornell söngvara Soundgarden til að vinna með sér. Hann tók með sér trommara Soundgarden, Matt Cameron í verkefnið og Stone og Jeff fengu til liðs við sig tilvonandi Pearl Jam liðsmenn Mike McCready og Eddie Vedder. Þannig hafði fæðst verkefnið Temple of The Dog.
Temple of The Dog var aldrei ætlað að vera hljómsveit sem myndi endast og túra og því var aðeins gerð ein plata, en sú plata, samnefnd sveitinni, er eins sú besta sem kom frá Seattle senunni. Þetta er klassískt rokk í anda Led Zeppelin og gefur gömlu risunum ekkert eftir. Merkilegt við plötuna er þó að þrátt fyrir að vera hugmynd þeirra Pearl Jam liða er það Chris Cornell sem semur nánast allt á plötunni og sýndi þannig svo um munaði hversu rosalega góður og fjölhæfur lagasmiður hann er, tali nú ekki um frábær söngvari, því tónlistinn sem hann semur hér er töluvert ólíkt því sem hann hafði verið að semja með Soundgarden.
Því miður fékk platan ekki mikla athygli þegar hún kom út árið 1991, en þegar Pearl Jam urðu vinsælir svo um munaði árið 1992 fékk platan að koma upp á yfirborðið og seldist vel. Þetta hafði svo einnig þau áhrif að vekja athygli á Chris Cornell fyrir miðstraumnum og Soundgarden urðu síðasta gruggbandið til að komast á samning hjá stóruplötu fyrirtæki og hafa myndbönd sín og tónlist blóðmjólkaða af MTV. Af Temple of The Dog kom svo út eitt lag sem singull og myndband, en það var lagið Hungerstrike, eina lagið þar sem Eddie Vedder singur í, en hann og Cornell syngja þar kröftugan rokkdúett og geta menn af því lagi metist um hvor sé betri söngvari, Vedder eða Cornell (Vedderinn er góður en Cornell er betri, fáir söngvarar sem komast með tærnar þar sem hann hefur hælana). Ef þið eigið þessa plötu, þá eru þið í góðum málum, en annars er ekki eftir neinu að bíða, þetta er plata sem allir þurfa að eiga til á sínu heimili. Sjáið ekki eftir því að nálgast þennan grip !